Άρης
Ο Άρης είναι ο τέταρτος πλανήτης του Ηλιακού μας Συστήματος και ο τελευταίος του εσωτερικού Ηλιακού Συστήματος. Η περιφορά του γύρω από τον Ήλιο γίνεται σε 1.88 έτη, ενώ η περιστροφή γύρω από τον εαυτό του σε 24 ώρες και 40 λεπτά, χρόνος παρόμοιος με της Γης. Ο άξονας περιστροφής του Άρη έχει κλίση παρόμοια με τον άξονα περιστροφής της Γης. Λόγω της κλίσης του άξονα εμφανίζει εποχές. Οι θερμοκρασίες στην επιφάνειά του ξεκινάνε από -143°C τον χειμώνα στους πόλους και φτάνουν μέγιστο τους 35°C στις ισημερινές περιοχές.
Η επιφάνεια του Άρη είναι παρόμοια με της Γης, έχει κοιλάδες και ηφαιστειακά βουνά, περιοχές με διαφορετικά χρώματα και νέφη, καθώς και πάγους στους πόλους του. Έχει αρκετούς κρατήρες και ανενεργά ηφαίστεια, τα οποία ανανέωναν την επιφάνεια του Άρη στο παρελθόν. Το κόκκινο χρώμα του οφείλεται στην οξείδωση του σιδήρου στην επιφάνειά του. Εικάζεται ότι στο παρελθόν ο πλανήτης αυτός είχε νερό σε υγρή μορφή καθώς υπάρχουν σημάδια από ποτάμια που πλέον δεν έχουν νερό.
Πλέον γνωρίζουμε ότι υπάρχει νερό, σε μορφή πάγου αλλά και σε υγρή μορφή το «καλοκαίρι» με τη μορφή προσμίξεων, αφού το καθαρό νερό εξατμίζεται εξαιτίας της χαμηλής πίεσης (1% της πίεσης της Γης) (https://www.nasa.gov/press-release/nasa-confirms-evidence-that-liquid-water-flows-on-today-s-mars).
Ο πυρήνας του είναι στέρεος και αποτελείται κυρίως από σίδηρο και νικέλιο. Δεν περιβάλλεται από υγρό εξωτερικό πυρήνα κι έτσι ο Άρης δεν έχει μαγνητικό πεδίο ικανό να τον προστατεύσει από τον ηλιακό άνεμο. Εικάζεται ότι παλιότερα, όταν ο πυρήνας του δεν είχε ακόμα κρυώσει είχε μαγνητικό πεδίο το οποίο μπορούσε να προστατεύσει την ατμόσφαιρά του από τον ηλιακό άνεμο.
Η ατμόσφαιρα του Άρη αποτελείται από περίπου 96% διοξείδιο του άνθρακα, 1.93% αργό και 1.89% άζωτο με ίχνη οξυγόνου και νερού. Έχει αρκετή «σκόνη» και μικροσωματίδια, με αποτέλεσμα ο ουρανός, όταν παρατηρείται από την επιφάνεια του Άρη να έχει ένα πορτοκαλί χρώμα και όχι γαλάζιο, όπως η Γη.
Στον Άρη βρίσκεται το μεγαλύτερο ηφαίστειο του Ηλιακού Συστήματος, ο Όλυμπος (Olympus Mons), και το Valles Marineris, ένα από τα μεγαλύτερα φαράγγια του Ηλιακού μας Συστήματος.
Στον Άρη έχουν σταλεί οι περισσότερες αποστολές εξερεύνησης. Υπάρχουν αποστολές στην επιφάνεια του Άρη (rovers και landers), οι οποίες χαρτογραφούν και μελετούν την επιφάνειά του, ενώ υπάρχουν και αποστολές που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη (orbiters). Το παράθυρο εκτόξευσης ανοίγει περίπου κάθε 2 χρόνια και 2 μήνες, όπου η απόσταση μεταξύ της Γης και του Άρη είναι ελάχιστη.
Ο Άρης έχει δύο δορυφόρους, τον Φόβο και τον Δείμο, οι οποίοι είναι μικροί και ακανόνιστου σχήματος. Η προέλευσή τους δεν είναι γνωστή, ωστόσο η πιο αποδεκτή θεωρία είναι πως είναι αστεροειδείς που εγκλωβίστηκαν στο βαρυτικό πεδίο του πλανήτη. Ο Φόβος, λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων που του ασκεί ο Άρης, πλησιάζει τον πλανήτη και, πιθανώς, σε 50 δισεκατομμύρια χρόνια θα πέσει πάνω στον Άρη ή θα σπάσει σε μικρά κομμάτια δημιουργώντας έναν δακτύλιο.